ΦΤΜΜ Δράμας: Οι σκηνοθέτες των “μικρών” μιλούν για την δουλειά τους

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο Φεστιβάλ Δράμας δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του φεστιβάλ που επιμελείται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος.

Η έναρξη έγινε σήμερα Τρίτη, με τους σκηνοθέτες που παρουσίασαν την ταινία τους το βράδυ της Δευτέρας.

Είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για την δουλειά τους:

*Αν ήσουν ταινία θα ήσουν μικρού μήκους (Γωγώ Μαραγγούλη)

«Οι μικρού μήκους ταινίες είναι σύντομες, ευρηματικές, όμορφες. Υπάρχουν και κάποιες ερωτικές σχέσεις μικρού μήκους στην ζωή μας –άλλοι επιλέγουν να βιώσουν σχέσεις μεγάλου μήκους. Κι όμως ακόμα και  σε 1 λεπτό μπορείς να βιώσεις πολλά σε μια σχέση. Φυσικά, ως προς το ζευγάρι που πρωταγωνιστεί στην ταινία μου δεν ξέρουμε τι θα γίνει μετά… Η πόλη παίζει σημαντικό ρόλο, όμως οι δύο πρωταγωνιστές τη βλέπουν από μία ταράτσα, κι άρα από μία απόσταση».

*Το Βανκούβερ (Άρτεμις Αναστασιάδου)

«Η ταινία μιλάει για την μέρα αποχαιρετισμού δύο αδερφιών, με φόντο μια βιομηχανική περιοχή. Γυρίστηκε στο Αλιβέρι και συμμετείχαν πολλοί ερασιτέχνες ηθοποιοί από την περιοχή. Και το κάστινγκ παιδιών σε σχολεία της περιοχής το κάναμε, έτσι βρήκαμε την 11χρονη πρωταγωνίστρια μας, τη  Μαργιάννα Καρβουνιάρη –την επιλέξαμε μεταξύ 63 κοριτσιών. Η ταινία ακολουθεί την νεορεαλιστική φόρμα την οποία αγαπώ πολύ. Στην περιοχή υπάρχει πράγματι ο μύθος της Λάμιας, εξ ου και το ξόρκι που λέει το κοριτσάκι. Επιχείρησα μια σύνδεση του στοιχείου της εξαφάνισης των ανθρώπων λόγω λιγνίτη πριν από την εποχή των ορυχείων, με την μετανάστευση του μεγάλου αδερφού (Βασίλης Κουτσογιάννης)». Παρών στην παρουσίαση ήταν και ο Β.Κουτσογιάννης ο οποίος είπε πως η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν «να στήσω από το 0 μια σχέση με ένα11χρονο. Σήμερα, τη νοιώθω σαν πραγματική αδερφή μου».

*Εγώ, το σπίτι (Ελένη Βεργέτη)

«Δημιούργησα μια ταινία ιδωμένη από τα μάτια ενός σπιτιού, το οποίο εκφράζεται με μια γυναικεία φωνή –μια ταινία σαν ένα υπαρξιακό roadtrip. Για κάποιον που αναζητά το σπίτι του αλλά συνειδητοποιεί πως είναι ήδη μέσα. Είναι μια αυτοσχεδιαστική ταινία, στην οποία προσπάθησα να βρω αντιστοιχίες μεταξύ μιας οικοδομής κι ενός ανθρώπου –είναι με έναν τρόπο και οι δύο κατασκευές από υλικά της φύσης. Με ενέπνευσαν κάποιες οικοδομές από τις οποίες περνούσα τακτικά, μου θύμιζαν σκελετούς, τα αγάπησα στην πορεία αυτά τα σπίτια και τα είδα σαν ζωντανούς οργανισμούς. Στην ταινία αντιμετώπισα το σπίτι σαν μια αλληγορία της ψυχής που μιλάει».

*Μπιούτι (Θάνος Λυμπερόπουλος)

«Η κυριαρχία του YouTube, με ενέπνευσε. Μια άλλη πραγματικότητα… Παρακολουθώ χρόνια, και λόγω επαγγέλματος, τι γίνεται  εκεί μέσα –άπειρος κόσμος που κάνει πολύ περίεργα πράγματα. Στην ταινία ήθελα, μέσω της ηρωίδας, να βγει αυτή η ματαιοδοξία, η πίεση να «φαίνεσαι γαμάτος», κάτι άλλο από αυτό που είσαι. Παράλληλα ήθελα να θίξω το ζήτημα της κακοποιητικής συμπεριφοράς προς τις γυναίκες μέσα από τον σεκιουριτά στο μαγαζί. Πώς δηλαδή μπορείς γίνεις εύκολο θύμα και πώς η εξουσία μπορεί να βγάλει τον κακό σου εαυτό. Την μητέρα ενσαρκώνει η υπέροχη Μαρίσσα  Τριανταφυλλίδου. Το γεγονός ότι έχει κι αυτή κόρες βοήθησε πολύ».

*ΓιαφΓιουφ (Αθηνά-Γεωργία Κουμελά)

«Έφτιαξα ένα animation για ένα ρεμπέτικο. Έπαιζα μουσική από μικρή και κάποια στιγμή μπήκε στη ζωή μου το ρεμπέτικο τραγούδι –κι έμεινε. Το συγκεκριμένο τραγούδι με ενέπνευσε διότι υπάρχει η γυναικεία οτπική πάνω στο τραγούδι της φυλακής, πράγμα σπάνιο στο ρεμπέτικο τραγούδι, κι αυτό μου άρεσε πολύ. Η καρδιά στην ταινία επανέρχεται ως εικόνα παραπέμποντας στην καρδιά αυτής της γυναίκας που κάποτε χτυπούσε, αλλά μετά από τόσα χρόνια που είναι φυλακισμένη τελικά «πέτρωσε»… Το ρεμπέτικο είναι ένα είδος που αγαπούν πολύ οι νέοι άνθρωποι –υπάρχει μια αναγέννηση του είδους σήμερα».

*Cortazar (Αργύρης Γερμανίδης, Κατερίνα Στράουχ)

Παρούσα από τους σκηνοθέτες ήταν η Κατερίνα Στράουχ ο οποία είπε πως ήταν η «πρώτη μου πρεμιέρα, η πρώτη μου ταινία. Δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ενός άλλου πρότζεκτ. Και αποτελεί έναν αποχαιρετισμό σε ένα Βερολίνο που δεν υπάρχει πια.  Ζω στην πόλη  5-6 χρόνια τώρα και έχω εντοπίσει χώρους όπου το Βερολίνο αυτό είναι ακόμα ζωντανό. Εγώ και ο Αργύρης ήμασταν όλο το συνεργείο της ταινίας η οποία αποτίνει φόρο τιμής στον Κορτάσαρ, ο οποίος «παίζει» πολύ με το πραγματικό και το φανταστικό».

*Ο φοιτητής (Βασίλης Καλαμάκης)

«Τι γινόταν μέσα στο άρμα που έριξε την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου; Σε αυτό το ερώτημα ήθελα να απαντήσω με την ταινία μου, η οποία είναι μεν εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα αλλά όσα διαδραματίζονται σε αυτήν είναι φιξιόν. Η ταινία γυρίστηκε μέσα σε μόλις 6 μέρες, ώστε να προλάβουμε τις προθεσμίες του Φεστιβάλ Δράμας. Η ιστορία του Πολυτεχνείου με απασχολούσε χρόνια, μέχρι που ασχολήθηκα με τη σκηνοθεσία και κατάλαβα τι θέλω να κάνω. Στην πραγματικότητα, η ταινία αποτελεί ένα κομμάτι μιας μεγάλης ταινίας πάνω στο θέμα που θέλω να γυρίσω –κι ας με προειδοποιούσαν όλοι να μην ακουμπήσω το θέμα! Με κέντρισε το ότι δεν ξέρουμε τι έγινε μέσα στο τανκ και θεώρησα ότι η ταινία θα αποτελέσει μία αφορμή να το ψάξει κανείς».

*Μετά το μεσημέρι (Αλέξης Κουκιάς – Παντελής)

«Αφορμή για την ταινία στάθηκε η εγκυμοσύνη της πρωταγωνίστριας, της Κατερίνας Ζησούδη. Τι σημαίνει να είσαι έγκυος εν μέσω λοκντάουν;» Παρούσα ήταν και η Κατερίνα Ζησούδη η οποία συμμετείχε και στη συγγραφή του σεναρίου. «Πρώτη φορά γράφω», είπε. «Αρχικά ο Αλέξης μου πρότεινε να κάνουμε ένα ντοκιμαντέρ για την εγκυμοσύνη σε καιρό πανδημίας. Η ταινία ήταν  μια σκηνή του ντοκιμαντέρ, την οποία αναπτύξαμε. Ήταν πολύ ενδιαφέρον που γράψαμε μαζί το σενάριο γι’ αυτό το πρώην ζευγάρι που συναντιέται επί κορωνοϊου». Η εγκυμοσύνη της,απαιτούσε μεγάλη προσοχή κατά το γύρισμα. «Έπρεπε να είμαστε τριπλά προσεκτικοί» τόνισε ο σκηνοθέτης. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και η ηθοποιός βρέθηκε στην παρουσίαση με το μωράκι της στην αγκαλιά.

*Ιστορίες Με Κρατάνε Ξάγρυπνο την Νύχτα (JérémyVanDerHaegen – Βέλγιο)

Το Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του 44ουDISFF άνοιξε χθες με την ταινία του σκηνοθέτη. «Ο μικρός μου ήρωας είναι ένα αγοράκι που ζει στην γαλλική εξοχή και το οποίο ντύνεται με κοριτσίστικα φορέματα. Επί τούτου επέλεξα την επαρχία διότι θεώρησα πως το ζήτημα του προσδιορισμού φύλου είναι πιο περίπλοκο σε ένα μη αστικό περιβάλλον. Ποιο είναι το μέλλον που υπάρχει για ένα τέτοιο παιδί; Πώς είναι να θέλεις να ανήκεις σε ένα άλλο φύλο; Ο λύκος στην ταινία συμβολίζει την λίμπιντο, αλλά και την μεταμόρφωση και την απελευθέρωση