Ιωβηλαίο: 100 χρόνια Δόξα Δράμας – Του Νίκου Γ. Γεωργιάδη Επίτιμου Δντή Π.Ε. Καβάλας

Η χαρά της Κυριακής! Το κλέος για το ποδόσφαιρο της επαρχίας! Μια ομάδα, ένας θρύλος! Μια ομάδα! Η ομάδα μας! Η τιμή της Δράμας! Η «ΔΟΞΑ»  Δράμας!

Όταν όμως κάτι είναι αυταξία, αυτό παραμένει και λάμπει στο διηνεκές! Είναι;

Θλίβομαι από τη διαπίστωση! Και νομίζω κάθε καλοπροαίρετος! Φταίει η ΔΟΞΑ! Ασφαλώς, όχι! Σίγουρα, ναι! Γιατί; Γιατί δυστυχώς λείπουν οι «χήνες του Καπιτωλίου»! Ωστόσο κανείς δεν είδε; Κανείς δεν άκουσε; Κανείς δεν ντράπηκε; Κανείς δεν ντρέπεται;

Η συλλογική μνήμη και η συνείδηση ενυπάρχουν. Όμως η αδιαφορία έχει μεγάλη ταχύτητα και προσπερνά το φευγαλέο παρόν! Και όμως η ύβρις είναι εκεί. Παραμένει μπροστά στο Ναό και δείχνει! Δείχνει το Ναό, όπου καλλιεργείται το ήθος! Όπου  αθλείται το πνεύμα! Το στάδιο που ανέδειξε μεγιστάνες του πνεύματος, το Ναό των Μουσών και της Τέχνης! Και δίπλα εκεί αθλούνται τα σώματα! Αναπλάθεται το ήθος της πόλης. Η αγωνία και ο αγώνας των φιλάθλων για το καλλίτερο αποτέλεσμα και όχι των οπαδών, του τυφλού φανατισμού και της βωμολοχίας!

Αυτοί είναι οι Δοξαίοι; Όχι, χίλιες φορές και άλλες τόσες, όχι! Αυτοί είναι οι βάρβαροι! Και αυτοί που υποτίθεται ότι υμνούνται; Ανέχονται αυτόν τον «ύμνο»; Τόση αποχαύνωση; Τόσος εσμός; Τόση εξοικείωση με το τίποτα;

Ω! Η Δράμα της «Ελπίδας»! Η Δράμα του «Άρη»! Η Δράμα του αθροιστικού «Πανδραμαϊκού»! Η Δράμα της «Δόξας»! Η Δόξα της Δράμας! Έννοιες ταυτόσημες! Έννοιες μεγαλείου! Έννοιες απαράμιλλης ομορφιάς!

Ίσως, μάλλον, πιθανόν θα έπρεπε οι ιθύνοντες να δώσουν ένα τέλος στο μαρτύριο αυτό! Οι όποιοι ιθύνοντες! Αν υπάρχουν! Γιατί Δόξα και Δράμα, Δράμα και Δόξα είναι έννοιες ταυτισμένες! Όπως πόλις, πολίτες και πολιτισμός! Όπως φίλαθλοι και αθλητισμός! Όπως γνώση που οδηγεί στην κατάκτηση της αυτογνωσίας μας ως λαού! Καλλιέργεια που οδηγεί στην πατριωτική αυτοπεποίθησή μας και παιδεία που οδηγεί στην ισορροπία! Και Αρετή που τα περιλαμβάνει όλα!