Ναι ή Όχι; To be or not to be?… του Στέργιου Ξένου

kalpiΕίναι λυπηρό 5 χρόνια συνεχούς αδιάλειπτης και σκληρής δοκιμασίας να μην έχουν αλλάξει το σκεπτικό και την νοοτροπία του <βολέματος> στην χειμαζόμενη χώρα. Είναι λυπηρό το γεγονός της απραξίας ως να περιμένουμε το μάνα της λύτρωσης εξ ουρανού. Είναι λυπηρό το γεγονός της πλήρους ασυνεννοησίας των πολιτικών ταγών και της κυριαρχίας των μικροκομματικών συμφερόντων επί της Εθνικής ανάγκης επιβίωσης της χώρας. Ασυνεννοησία που δημιουργεί πολιτικό αδιέξοδο για τους πολίτες –ψηφοφόρους. Είναι αδιανόητο ένα δημοψήφισμα να επιφέρει πολεμικό κλίμα – που παρατηρούμε να διαμορφώνεται σε όλες τις συναθροίσεις των πολιτών- που λίγο απέχει από έναν νέο Εθνικό διχασμό. Η σοφή φράση διαίρει και βασίλευε σε όλο της το μεγαλείο. Άγνωστος είναι ο γεννήτωρ του «σοφού» αυτού αξιώματος, αλλά πολύ γνωστοί οι εφαρμοστές του έλεγε σε κάποιο του άρθρο ο Μάριος Πλωρίτης.
Είναι τραγικό ότι οδηγούμαστε σε στάχτες … μήπως γιατί πιστεύουμε ότι ως φοίνικας θα αναγεννηθούμε?
Η αδυναμία είτε η ανικανότητα των ηγετών μας που διαχειρίστηκαν την κρίση, απεδείχθη όχι απλώς αναποτελεσματική αλλά και ολέθρια. Η προσφυγή σε δημοψήφισμα ήταν κεκαλυμμένη ασυναμία, να υλοποιήσει η παρούσα κυβέρνηση την προεκλογική της υπόσχεση- δέσμευση για έξοδο από τα μνημόνια, πετώντας την <<καυτή πατάτα>> στους πολίτες.
Όλα αυτά και άλλα τόσα είτε ψελλίζονται είτε βροντοφωνάζονται τούτες τις όντως κρίσιμες μέρες που διανύουμε μετά από την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος. Είναι στα χείλη και στην σκέψη όλων των πολιτών η πραγματική εικόνα και η ανάγκη να κάνουμε το επόμενο βήμα αναλαμβάνοντας ευθύνες είτε μας αναλογούν είτε όχι. Είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε με τους κυβερνητικούς χειρισμούς. Σε αυτήν όμως την σκέψη επιτίθενται θεσμοί ή θεσμικοί παράγοντες εντός και εκτός Ελλάδος. Αυτήν την σκέψη και αυτήν την κρίση φοβούνται και για τον λόγο αυτό εξαπολύουν το μοναδικό και πιο αποτελεσματικό όπλο, που είναι ο φόβος ο τρόμος και ο πανικός.
Βόμβες διασποράς πανικού. Τράπεζες κλειστές και εικόνες από τα ΑΤΜ με τους πολίτες στις ουρές καλύπτουν σε συνεχή ροή την μισή εικόνα των εκπομπών, όπου διαπληκτίζονται (εκ του ασφαλούς και συχνά υποκριτικά) όσοι δεν είχαν θύματα αυτοκτονίας ή πείνα στην οικογένειά τους εξ αιτίας της κρίσης και της ασκηθείσας πολιτικής. Παρακολουθούμε άναυδοι αυτές τις μέρες την διαμόρφωση ενός κλίματος εκφοβισμού των πολιτών, ασχέτως αν αυτό γίνεται ενδεχομένως χωρίς σκοπιμότητα.
Μεταφέρονται, αναμεταδίδονται και αναπαράγονται δηλώσεις δημοσιογράφων και πολιτικών ξένων και ελλήνων οι οποίες πυροδοτούν τον φόβο χωρίς να εξετάζονται για την εγκυρότητά τους. Είναι το κυνήγι της είδησης?
Αντίθετα καμία αναφορά δεν γίνεται στις περιπτώσεις όπου κράτη αντιστάθηκαν σθεναρά στους δανειστές τους.
Μην ξεχνάμε ότι το παράδειγμα της Μαλαισίας που δεν ακολούθησε τις επιταγές του ΔΝΤ το 1997 είναι <<μάθημα>> για το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, καθώς απέδειξε, ότι η χώρα ανέκαμψε χωρίς να είναι φορτωμένη με υπέρογκο χρέος και χωρίς την διάσπαση του κοινωνικού της ιστού, όπως συνέβη σε αντίθετες περιπτώσεις.
Το παράδειγμα της Ισλανδίας που είπε ΟΧΙ στο αντίστοιχο δημοψήφισμα (πριν λίγα χρόνια και βρήκε τον δρόμο της) δεν επιτρέπεται να επαναληφθεί. Καθώς η Ισλανδία γλύτωσε από την λερναία Ύδρα των πιστωτών λαμβάνοντας τα κατάλληλα μέτρα.
Ωστόσο πρέπει να επισημανθεί ότι η Ισλανδία είναι εκτός Ευρωζώνης.
Αλλά μήπως ο μοναδικός δρόμος για μία αξιοπρεπή διαβίωση ενός ολόκληρου λαού, είναι αποκλειστικότητα της Ευρωζώνης. Σαφώς και δεν είναι. Πιθανή ωστόσο έξοδος από την ζώνη αυτή – η οποία μας σφίγγει ολοένα και περισσότερο και αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς – τρομοκρατεί και ενδεχομένως όχι αδίκως τους πολίτες. Και τους τρομάζει, καθώς κανείς πολιτικός δεν του λέει υπεύθυνα τι κόστος συνεπάγεται και πως μεταφράζεται αυτό το κόστος στην ζωή του.

Έτσι ο λαός προτιμά να φορτώνεται δυσβάστακτα χρέη (υποθηκεύοντας το μέλλον το δικό του, των παιδιών του και της χώρας) γιατί είναι η μόνη πραγματικότητα που γνωρίζει επαρκώς , Μια πραγματικότητα χωρίς διέξοδο, η οποία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μεγαλύτερη ακόμη ανεργία ύφεση και απόγνωση.
Την άλλη πραγματικότητα, όποια και αν είναι αυτή, την αγνοεί και το άγνωστο τρομάζει τους περισσότερους ανθρώπους.

Δεν χωρά αμφιβολία ότι βρισκόμαστε στο σημείο που πρέπει να επιλέξουμε ένα τέλος ή <<τον θάνατό μας>>. Όσοι προτιμούν έναν κυριολεκτικά βασανιστικό θάνατο είναι βέβαιο ότι θα ψηφίσουν ΝΑΙ. Όσοι επιθυμούν έναν ακαριαίο θάνατο θα ψηφίσουν ΟΧΙ .
Σε κάθε περίπτωση ας κλείσουμε τα αυτιά μας στις κομματικές ή κυβερνητικές σειρήνες και ας αποφασίσουμε να ιδρώσουμε <<την φανέλα>> Να κατανοήσουμε τι ακριβώς σημαίνει το ΝΑΙ και το ΟΧΙ για την χώρα και συνεπώς για τα παιδιά μας. Το ΟΧΙ πάντως δεν σημαίνει σύμπλευση με τον Τσίπρα όπως και το Ναι δεν σημαίνει αποδοχή των κυβερνητικών χειρισμών. Το ΟΧΙ Δεν σημαίνει ότι επιθυμούμε να φύγουμε από το ευρώ και την ΕΕ και το ΝΑΙ ότι δεν επιθυμούμε την δραχμή. Είναι πέραν αυτών των διλλημάτων που εκπορεύονται μεθοδικά από όλα τα κόμματα.
Οι πολιτικές μας επιλογές έχουν ημερομηνία λήξης με ανώτατο όριο τα 4 χρόνια.
Ας μην φαλκιδεύσουν αυτές οι επιλογές το μέλλον μας.

Στέργιος Ξένος