Κώστας Δουβαλίδης: Νικητής μετ’ εμποδίων

douvalidisΜε πατέρα αμερικανικής καταγωγής και μητέρα Ελληνίδα, ο εμποδιστής από τη Δράμα κατάφερε να κλέψει την παράσταση με τους εξαιρετικούς χρόνους του στα 110 μ. με εμπόδια στο Diamond League στο Παρίσι και σε διεθνές meeting στην Ουγγαρία. Με χρόνους 13.34 και 13.33, αντίστοιχα, ο Κώστας Δουβαλίδης επιβεβαίωσε την εξαιρετική αγωνιστική του κατάσταση, κάνοντας μάλιστα και νέο πανελλήνιο ρεκόρ
Ο Κώστας Δουβαλίδης ξεκίνησε τον αθλητισμό σε ηλικία 8 ετών, δοκιμάζοντας διάφορα αθλήματα -από άλμα εις μήκος και εις ύψος, μέχρι ταχύτητα- ώσπου να καταλήξει σπρίντερ με εμπόδια. «Στην αρχή δεν μου άρεσε καθόλου», ομολογεί, «τα εμπόδια τα έβρισκα φοβερά δύσκολο άθλημα, ώσπου στα 14 μου με τον προπονητή μου Μπάμπη Σδρόλα αποφασίσαμε να αφοσιωθώ σε αυτό. Είδαμε ότι έχω προοπτικές. Μετά την πρώτη μου νίκη στα 15 μου άρχισα να συμμετέχω σε αγώνες αποσπώντας πανελλαδικές διακρίσεις. Ακόμα δεν έχω καταλάβει αν γεννήθηκα για τα εμπόδια. Εχω πολύ δρόμο μπροστά μου». Παρά τις δυσκολίες, δεν το έβαλε κάτω και παρέμεινε στη Δράμα, κι ας μην είχε η πόλη κλειστό στάδιο για να γυμνάζεται.

F2douvalidisΣυνέχισε να προπονείται σε ανοιχτό γήπεδο -με ελαστικό τάπητα 25 ετών (!)- και σε δύσκολες συνθήκες, ακόμα και τον χειμώνα όπου η θερμοκρασία έπεφτε υπό το μηδέν. Ολα αυτά, όμως, τον σκληραγώγησαν και τον έκαναν πιο δυνατό. Μιλώντας για τα παιδικά του χρόνια, εύλογα η κουβέντα μας περιστρέφεται στον ρατσισμό. «Υπήρχε ρατσισμός στο πρόσωπό μου, αλλά το αντιμετώπιζα με χιούμορ. Ακουγα τους συμμαθητές μου να με κοροϊδεύουν για το χρώμα μου και γελούσα. Ευτυχώς είχα αυτοσαρκασμό και γελούσα μαζί τους. Αλλα παιδιά έχουν δεχτεί πολύ περισσότερο ρατσισμό», αποκρίνεται με ειλικρίνεια.
Φλερτάροντας με τον χρόνο

Mε πρότυπο τον Γάλλο εμποδιστή Λατζί Ντουκουρέ έβαζε στόχο τους χρόνους και τις διακρίσεις. Αποτέλεσμα; Να τον ξεπεράσει. Πώς αισθάνεται όμως για τις δύο συνεχείς νίκες σε Παρίσι και Ουγγαρία και ποιοι είναι τώρα οι επόμενοι στόχοι του; «Πρώτη φορά συμμετείχα σε ένα διεθνές grand prix με τους καλύτερους αθλητές του κόσμου στο Παρίσι. Ηταν μαγική η ατμόσφαιρα και αισθάνθηκα ότι μπορεί να τρέξω καλά. Και αν δεν είχα το πρόβλημα στο πόδι μου, θα έκανα καλύτερη επίδοση. Αλλά και στην Ουγγαρία θα μπορούσα να φέρω καλύτερο χρόνο από το 13.33 αν δεν είχα κόντρα τον άνεμο. Τώρα έχω επικεντρωθεί στο Παγκόσμιο του Πεκίνου, τον Αύγουστο, και πιστεύω ότι θα ξεπεράσω το πανελλήνιο ρεκόρ μου».

Μεθοδικός, πειθαρχημένος, επικεντρωμένος στον στόχο του, αναφέρεται στον μύθο και την πραγματικότητα του ντόπινγκ: «Η αλήθεια είναι ότι έχει γίνει ζημιά με διάφορους αθλητές που έχουν πιαστεί ντοπαρισμένοι. Ο υψηλός πρωταθλητισμός γίνεται χωρίς ντόπινγκ. Ενας καλός αθλητής φαίνεται από τις συνεχείς επιδόσεις, τις διακρίσεις και τις συμμετοχές του σε αγώνες.

Με συνεχόμενα ανοδική πορεία ο αθλητής μένει σταθερά στην κορυφή. Συνήθως όσοι ντοπάρονται έχουν κάνει μία ή δυο καλές χρονιές με μεγάλες επιδόσεις και μετά εξαφανίζονται. Το ντόπινγκ έχει κάνει κακό στις χορηγίες, καθώς οι εταιρείες θέλουν να στηρίξουν, αλλά φοβούνται να συνδέσουν το προϊόν τους με έναν αθλητή. Είναι ευκαιρία σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσω τους χορηγούς μου, την Adidas, την Ernest & Young, τα σούπερ μάρκετ Γουντσίδης στη Δράμα, τη γαλακτοκομική εταιρεία ΝΕΟΓΑΛ και τη Raycap. Χωρίς αυτούς δεν θα τα κατάφερνα εύκολα».

Ο Κώστας παράλληλα με τον αθλητισμό σπουδάζει στα ΤΕΙ Φυσικοθεραπεία, μένει μόνιμα στη Δράμα και, όπως αναφέρει, δεν θα φύγει ποτέ απ’ αυτήν.

Ομως ποιες ήταν οι πιο δύσκολες στιγμές στην πορεία του; «Το 2006 ήμουν στην κατηγορία των εφήβων και είχα πρόβλημα με τους προσαγωγούς μου, το οποίο με κράτησε για τέσσερις μήνες εκτός στίβου. Το ίδιο και το 2009, που έχασα όλη την καλοκαιρινή σεζόν από ένα κάταγμα του μεγάλου δαχτύλου στο πόδι, με αποτέλεσμα να χάσω το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Βερολίνο. Αυτοί οι τραυματισμοί με κράτησαν πίσω και χρειάστηκε να κάνω μεγαλύτερη προσπάθεια μετά για να αναπληρώσω το κενό». Αραγε η προσωπική του ζωή έμεινε πίσω; «Κάθε άλλο. Συνδυάζεται πρωταθλητισμός με προσωπική ζωή, αλλά με μέτρο. Και επίσης δεν χρειάζεται βιασύνη. Κάποια πράγματα μπορείς να τα κάνεις και αργότερα. Οταν κάνεις πρωταθλητισμό γνωρίζεις περισσότερα, αποκτάς εμπειρίες, αυτογνωσία και γίνεσαι πιο δυνατός. Αυτά είναι το μεγαλύτερο σχολείο της ζωής μου», καταλήγει.

protothema.gr